istiqamət

is. <ər.>

1. Bir şeyin hərəkət xətti, hərəkətin yönəldiyi cəhət, səmt, tərəf. İnsanlar təbiəti istədikləri istiqamətdə dəyişdiriblər. Adamlar müxtəlif istiqamətlərə yollandılar. – Nəhayət, qadın birdən-birə istiqamətini dəyişib, üzüaşağı Dəclə sahilinə tərəf getməyə başladı. M. S. O.. İstiqamət almaq (götürmək) – müəyyən bir tərəfə, səmtə doğru yönəlmək, üz tutub getmək. Bir göz qırpımında düşmən tankı artıq ön atəş xəttini keçmiş, . . batalyon komanda məntəqəsi yerləşən təpəyə doğru istiqamət almışdı. Ə. M..

2. məc. Hər hansı bir fəaliyyətin, işin, hadisənin və s. -nin inkişaf xətti. Səyahətin istiqaməti. Elmin başlıca istiqaməti. – Respublikada neft axtarışının istiqaməti haqqında qızğın mübahisələr gedirdi. M. Süleymanov.

3. İctimai, siyasi, elmi və s. cərəyan. . . Səlimi tamamilə başqa bir istiqamətin adamı idi. M. İ.. İstiqamət vermək (göstərmək) – istiqamətləndirmək, yönəltmək, yol göstərmək. Din düşüncəsi tarix boyu cəmiyyətin mənəvi inkişafına istiqamət veribdir.